Praktyka karna

Zawieszenie postępowania jest czasowym wstrzymaniem biegu procesu, gdy kwestia odpowiedzialności nie została jeszcze rozstrzygnięta. Postanowienie o zawieszeniu postępowania nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie, lecz decyzją wydaną w związku z czasową, choć długotrwałą przeszkodą uniemożliwiającą prowadzenie procesu. Pomiędzy długotrwałą przeszkodą a niemożnością prowadzenia postępowania musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy. Usunięcie przeszkody zobowiązuje organ procesowy do natychmiastowego podjęcia postępowania karnego w danej sprawie.

Zgodnie z art. 22 k.p.k. jeżeli zachodzi długotrwała przeszkoda uniemożliwiająca prowadzenie postępowania, w szczególności :

a)      jeżeli  nie można ująć oskarżonego

b)      oskarżony nie może brać udziału w postępowaniu z powodu choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby

Postępowanie zawiesza się na czas trwania przeszkody.

Wskazać należy, że  nie każda choroba psychiczna uniemożliwia oskarżonemu branie udziału w postępowaniu i musi powodować jego zawieszenie. Choroba psychiczna skutkuje zawieszeniem postępowania, gdy uniemożliwia oskarżonemu faktyczną możliwość udziału w procesie lub wyłącza możliwość rozumnej obrony. Przez pojęcie „nie może brać udziału w postępowaniu z powodu choroby psychicznej” należy rozumieć taką sytuację, w której oskarżony, mimo udziału obrońcy, nie jest w stanie kierować swoim zachowaniem w toku procesu, to jest w sposób właściwy rozumieć znaczenia czynności procesowych i składać sensownych oświadczeń (SN IV KR 92/79, OSNPG 1979, nr 11, poz. 156; podobnie SN IV KK 329/09, OSNKW-R 2010, poz. 119).Co więcej sytuacja wynikająca z konieczności zawieszenia postępowania w stosunku do jednego z oskarżonych nie może stanowić podstawy zawieszenia wobec innych, do których istniejące przeszkody się nie odnoszą (SN II KR 78/70, OSNKW 1970, nr 11, poz. 148; podobnie SA w Krakowie II AKz 293/98, KZS 1999, z. 1, poz. 35).